In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman - Met zeven eindzeges (waarvan maar liefst drie op rij in de jaren negentig) is Ierland zonder meer het best presterende land qua eerste plaatsen. Het ligt echter iets genuanceerder. Weliswaar presteerde het land over het geheel genomen uiterst succesvol, sinds 2001 zijn de kaarten toch wat anders geschud. Dat komt niet alleen doordat er steeds meer landen zijn gaan meedoen, waardoor ook Ierland tot deelname aan de halve finale is veroordeeld, maar vooral ook omdat de liedjes vaak gewoon ondermaats waren. Veelal slappe aftreksels van het betere Johnny Logan-werk, de stijl waarmee Ierland ooit successen boekte.
Niet dat de Ierse omroep er zo op gebrand was om weer eens te winnen, maar keer op keer stranden in de halve finale is weer het andere uiterste. Het organiseren van vier songfestivals in de jaren 90 bracht de omroep zowat aan de rand van een faillissement. Uit frustratie vaardige Ierland in 2008 Dustin the Turkey af, een kalkoenpop die figureert in een Ierse kinderserie. Dustin leverde met een ironische tekst vilein commentaar op de staat van het songfestival, maar het statement werd niet gesmaakt. Hoewel vooraf beschouwd als kanshebber voor de eindoverwinning, serveerde de uitslag de Ierse kalkoen genadeloos af. Voor de laatste toptiennotering moeten we terug naar 2011, toen de expressieve tweeling Jedward achtste werd met het pakkende Lipstick.

De tekst gaat onder de foto verder

Ierland

Wild Youth – We are one

Het songfestival is nooit een podium geweest waar veel muziekgeschiedenis werd geschreven en daar zal deze van-dik-hout-zaagt-men-plankenrocksong geen verandering in brengen. De titel klinkt als een doorsnee motto waaraan het festival elk jaar opgehangen wordt. En de tekst is ook helemaal dertien in een dozijn Eurovisie: ‘We might be different, we might be unique, but…tonight, we are one’. Een beetje Son Mieux’ Multicolor, maar bij lange na niet zo sprankelend. De zanger ziet er goed uit en geeft het geheel met zijn krachtige stem nog enig cachet, maar of dat voldoende is voor een finaleplaats? Voor Johnny Rotten, de gewezen zanger van The Sex Pistols, betekent de verkiezing van deze band dat hij níet naar Liverpool afreist met het liedje Hawaii, waarmee hij aandacht hoopte te vragen voor Alzheimer, een ziekte waar zijn echtgenote aan lijdt.